Onze tweede week in Nieuw Nickerie.

Vanaf afgelopen zondag een weekje met z’n drieën dus ’s morgens twee dokters uitzwaaien. We hebben een korte werkdag, van 08.00u tot ongeveer 12.30u en kunnen we ’s middags iets ondernemen. Het is niet echt spectaculair hier in Nieuw Nickerie, we zoomen daarom in op het dagelijkse leven van de mensen hier wat bestaat uit siësta na het werk, wat boodschapjes doen, zwemmen, in de wind zitten, in de hangmat wiegen, je niet druk maken over van alles en contact leggen daar waar mogelijk. We eten geregeld samen met Don Herzberger, een cardioloog die tegenover ons woont en alleen hier is.

De huizen waarin wij wonen worden Bruynzeelhuizen genoemd naar de ontwerpende firma Bruynzeel. Het waren destijds bouwpakketten, de fabriek bestaat hier niet meer, alleen nog in NL met de keukens.

Afgelopen zondag fietsten we ’s morgens mee met een fietsclubje op uitnodiging van Rob Mooij, een Nederlander die hier ruim 13 jaar als coördinator werkt bij de WIN groep, een stichting met als doelstelling ‘een bijdrage te leveren aan de ontwikkeling van zorg en welzijn en het ontplooien van culturele activiteiten”. Dit betekent in de praktijk het opzetten, uitvoeren en coördineren van sociale projecten zoals de fietsenwerkplaats waar fietsen worden verhuurd en gerepareerd en waar ook les wordt gegeven aan scholieren hoe een fiets werkt en hoe te repareren. Verder beheren zij de bibliotheek, een zwembad met tennisbanen, een kindertehuis, coördineren hulp aan gehandicapten en senioren etc. Voor meer informatie zie hun website www.wingroep.com Wij waren onder de indruk van hetgeen Rob en zijn Hindoestaanse vrouw Varsja onbezoldigd doen voor deze stichting. Zij werken er fulltime als vrijwilliger voor. Rob kan leven van zijn Nederlandse AOW en pensioentje.
Vanuit Nederland lopen hier veel jonge mensen stage bij de diverse projecten. Rob selecteert en begeleidt ze. Dus wil je nog een goed doel ondersteunen met 5 euro per maand dan kunnen wij je deze stichting aanbevelen. Op de website vind je hier info over.

Een mooie anekdote over Rob; hij is 66 jaar oud (hij ziet er overigens jonger uit) en zijn vrouw 36. Hij zei ons dat men dan wel jaloers op hem zou zijn met zó’n jonge vrouw, maar het is net andersom: de mensen in hun omgeving zijn jaloers op haar ! want zij heeft een man die het geld binnen brengt, haar niet slaat, niet drinkt, gezellig is en ook nog mee helpt in het huishouden……

Maar terug naar ons fietstochtje. We fietsten om 08.00 uur door de rijstvelden hier in de polders. Het doet erg Hollands aan die uitgestrekte polders met de sloten. Nickerie is d? rijststreek van Suriname. Op dit moment wordt de laatste rijst geoogst en wordt er weer ingezaaid als er meer regen valt. Het is nu de droge periode. Er kan 2 x per jaar rijst geoogst worden.
De rijstfabrieken (5 in heel Suriname) vormen een kartel waardoor zij de prijzen bepalen die de boeren krijgen voor hun rijst. Men probeert de boeren te organiseren om een tegenwicht te gaan bieden, maar dat lukt tot nu toe niet. Ook politiek buit men dit uit zien we aan de slogans op de verkiezingsborden; in 2015 zijn er verkiezingen.
De rijstfabrieken scheiden het kaf van de rijst, het kaf wordt uit een dunne buis naar buiten geblazen en het zwaardere deel van het kaf valt op een berg maar het veel fijnere stof wordt met de wind richting woonhuizen vervoerd. Niet echt gezond lijkt ons. Zo’n berg kan zo hoog worden als een huis en wordt dan in de brand gestoken. Milieu……!? Niemand klaagt er.

We proberen een prachtige zonsondergang bij te wonen aan de Atlantische kust. Tot nu toe is het vaak bewolkt maar we hebben nog een paar weken.
Als je hier in de omgeving fietst, word je verdrietig van de grote hoeveelheden plastic afval dat overal ligt, de wind blaast die in de slootjes en in de Nickerierivier. Het bepaalt het straatbeeld samen met ontelbare straathonden. Onze handen jeuken om dit aan te pakken, het verbaast ons dat mensen hun leefomgeving zo accepteren. Het hoeft allemaal geen luxe te zijn maar opruimen kost niets. Het op straat weggooien van plastic flesjes en lege chipszakken is hetzelfde gedrag als in Nederland maar hier is geen gemeentelijke dienst die het opruimt. Er wordt wel één keer per week vuilniszakken opgehaald als er een labeltje aan zit dat je koopt voor 1 SRD = 25 ct maar gezien de lage levensstandaard zullen mensen het geld aan iets anders uit willen geven. By the way, deze regio scoort hoog in alcoholverslaving, gokken en zelfmoorden onder Hindoevrouwen. Ook voor deze zelfmoorden is er in de Win-groep een project gestart om dat getal omlaag te brengen.

Onze boodschappen doen we op de lokale ochtendmarkt en in een van de ontelbare Chinese supermarktjes. Zij hebben de Surinaamse supermarktjes naar de achtergrond gedrongen. Helaas integreren deze Chinezen niet, zij hebben wel Surinaams personeel in dienst.

Je kunt hier in vele kleine Javaanse en Chinese restaurantjes eten. Typisch eten is roti, een hartige pannenkoek die je vult met aardappeltjes, groenten en vlees. Is erg lekker!
De Nickerianen eten veel zelf gevangen vis. Wij hebben eergisteren een gekregen hoeveelheid zelf klaargemaakt op de Surinaamse manier. Het recept gehaald uit een Surinaams kookboek dat Floris had gegoogled. We koken af en toe zelf, maar gaan regelmatig uit eten. Het is wel veel van hetzelfde wat op de kaart staat.
Vanavond maken we pannenkoeken op z’n Hollands met spek en kaas en zelfs met stroop. Die stroop was wel even zoeken…..Als toetje vanille - en chocolade vla met heerlijke “bacoven”, de heerlijke Surinaamse banaan.
Je kunt hier bijna alles kopen, in het schap staan artikelen van Surinaamse firma’s, van Chinese firma’s, maar ook van de COOP, Markant, Perfekt en Plus. Ja, echt waar, tot hagelslag aan toe.

Gisteravond hadden we een etentje ter gelegenheid van de 27^e verjaardag van Lucie, een jonge Nederlandse psychologe (ik zag mijn dochter Carly al hier zitten…). Zij werkt sinds september hier en blijft een jaar om ervaring op te doen in een uitdagende (lees:) exotische omgeving; ze begeleidt twee Nederlandse stagiaires en krijgt een keer per twee weken supervisie van een Nederlandse klinisch psycholoog, de heer Tobias Graafsma, die al jaren in Paramaribo werkt. Deze komt dan twee dagen naar Nieuw Nickerie. Rond zijn komst is ’s avonds een etentje gepland en al jaar en dag doen de andere NL stagieres of NL specialisten mee met dat etentje. Ieder betaalt voor zich, maar wel gezellig om alle motivaties te horen en alle tips om er iets leuks van te maken.
Gisteravond was het ook, en Willy, Floris en JC waren er voor het eerst bij. Floris sprak met de jonge net-klare EHBO-artsen en wie weet komt hij nog wel eens terug…! We ontmoetten ook de moeder van Lucie, een ondernemende vrouw, die ook gaat backpacken in Suriname en nu bij haar dochters verjaardag wilde zijn.

Wij hadden al van Rob Mooij gehoord dat het onderhoudend was om naar een plantage voor bananen te gaan in de buurt van NN, overigens de enige “bacovenplantage” van heel Suriname. Hij gaf ons een tel.nummer van de PR-man van de plantage en we konden gisteren al terecht. Wij, Willy, Floris, Lian, de moeder van Lucy, en JC op de omafiets naar de plantage. Deze was net buiten NN…..dat bleek 10 km te zijn. Ze zijn aardig, de Surinamers, maar wat vaag in hun aanwijzingen waar iets ligt, ze wijzen in een richting…..en dan weet je het wel. Nou, vaak niet. We kwamen er…...

De PR-man, die tevens ingenieur / bedrijfsleider is, wist er ongelooflijk veel van en vertelde op humoristische wijze over de groeiwijze van de bacoven en het productieproces.
Een tros bananen heet geen tros maar een bos. Een bos is ongeveer 1.50 m hoog. Een kleine tros heet een “hand” en de banaan zelf de vinger.

Men houdt op deze plantage, waar 1300 mensen werken, o.a. bij hoe heet het elke dag is, 3 metingen dagelijks. De gemiddelde temperatuur wordt gebruikt om uit te rekenen wanneer de “bossen” bananen rijp zijn voor transport naar het buitenland; dat betekent nog niet rijp voor consumptie….daar zitten 6 weken tussen. Ze houden de vochtbalans van de grond en het vochtverlies van de bomen bij. Zeer professioneel allemaal.
Het productieproces vergt veel handwerk. Men plukt bv. op een bepaald moment de kleine bloemen van de “vingers”, hangen gekleurde linten aan de bossen (de linten hebben verschillende kleuren die het stadium van de ontwikkeling van de bos aangeven). Er zijn percelen met bacovenbomen van verschillende stadia zodat er het hele jaar door een vrij constante hoeveelheid bananen geplukt en dus geëxporteerd kunnen worden.
Erg indrukwekkend vonden we het transportsysteem van de bossen bacoven.
Vanaf januari van dit jaar zijn Belgen de eigenaar van deze plantage. Helaas komen deze heerlijke bananen niet op de Nederlandse markt.
Met een doos vol bacoven achter op de fiets verlieten we de plantage, een pracht van een ervaring rijker!